No i kveld oppdaga eg at dei hadde gjort noko som dei ikkje hadde lov til, og hadde ein liten alvorsprat først med Rakel og så med Fredrik!!
Han tok etterkvart til tårene og begynte å snakke om kor vanskeleg det ofte er å "styre seg" når andre ber han om å gjere noko som han egentleg veit er gale...eller at han sjølv er klar over at noko han skal ta seg til med er gale, men at han likevel ikkje klarar å stoppe...
Han gret og gret og var ganske utrøysteleg ei stund, han tykkjer det er urettferdig at han er født med ADHD og ynskjer ikkje at det skal vere slik!! Han vil vere som dei andre, og ynskjer ikkje å gjere sånn som han eigentleg veit er gale...
Til slutt sa han at: "Eg er heilt umuleg", og då kom Mammatårene i strie straumar samtidig som eg prøvde å seie at det er han ikkje!!
Hjartet mitt blør for den elskelege guten min som eigentleg er den finaste og mest omtenksomme personen eg kjenner....
Men dette er likevel ein ny seier for oss begge, for Fredrik har ikkje lett for å snakke om desse kjenslene eller om ting som skjer på skulen!! Vi snakka lenge om temaet ADHD, og grunnen til at han ofte gjer ting som han eigentleg veit er gale eller dumt, er fordi han har ein impulskontroll sm ikkje alltidt høyrer på fornuft...
Vi har no inngått ein avtale om at han skal gi beskjed til ein vaksen dersom nokon prøvar å lokke han til å gjere noko gale. Han vil at eg skal spørre kvar dag om det har skjedd noko vanskeleg på skulen...
Det er ikkje enkelt for ein liten gut når kvardagen er tøff, og andre ser at du ikkje er heilt A4!! Men det jobbast med heile tida her i huset, for det skal heller ikkje vere noko sovepute, og vi skal vere bevisste på handlingane våre...Vi har heile vegen valgt å vere opne rundt sjukdomen, og av den grunn er alle foreldra og ungane i klassen informert om at Fredrik har ADHD...
Vi føyer ein ny seier inn i rekka, men i det stille kjem nok Mammahjertet mitt til å blø litt til....Det er desverre ikkja alltidt like enkelt å vere Mamma og skulle prøve å forklare alle desse tinga, når eg kjenner at eg har det så utruleg vondt på hans vegne...
Du er ikke alene
Jeg føler smerten din,
som store torner i brystet
Jeg tørker mine tårer
for å lege dine sår
Hvorfor skal du ha det så vondt?
Du som minst fortjener det
Jeg sier du ikke må gi opp,
jeg ser solen gå ned i dine øyne
En sorg i to sjeler,
du er ikke alene,
du sa jo at jeg var i hjertet ditt
Jeg kan hjelpe deg å
puste når det gjør vondt
Du mistet deg selv,
du kjempet kampen
for alle andre
Jeg kan hjelpe deg å lete,
vi kan finne deg sammen
De har ikke sett deg som meg,
jeg er jo i hjertet ditt
De kan ikke hjelpe,
de vil aldri forstå
Du trenger ikke si ett ord,
bare hold meg i hånden,
slik vi gjorde før
Jeg vet om noe bedre...
~Anonym~
.JPG)
