ABC i ord og bilder ~ K

Det vert eit sorgtungt innlegg frå meg i denne vekas ABC~runde....Det har vore ei tung veke på alle måtar...


Dedikerar innlegget til LENE, som sovna stille inn søndag 10 mai. Vår alles Kjære livsglade Lene...
Lene fekk KREFT fyrste gong som 18 åring...
Då oppdaga ho ein kul i eine låret, og gjekk til lege. Dette viste seg å vere ondarta, ho fekk diagnosen blautvevskreft også kalla blautvevssarkom.
Dei viktigaste teikn på ein ondarta blautvevssvulst er at svulsten veks raskt, at svulsten som regel er større enn 5 cm i diameter, at svulsten sit djupt, at ein tidligere kul plutselig endrar seg i størrelse og blir hardere. Ein svulst i blautvevet gir sjeldan smerter.
Alle kular og hevelser bør undersøkes av lege. Dersom ein kul som tidligere er fjerna kjem tilbake, kan den ha blitt ondarta. Ved berre å kjenne på kulen er det vanskelig å vurdere om kulen er godartet eller ondartet.(Wikipedia)
Ho fekk fjerna kulen kirurgisk, og fekk cellegiftbehandling. Lene vart frisk og kunne fortsette livet.


Eg vart kjent med Lene i 1996, då sat vi like spente i same forelesningssal, vi skulle ta fatt på utdanninga som sjukepleiarar!! Lene var ei jente som ein straks la merke til...Ho utstrålte livsglede frå kvar ein pore i kroppen...
Lene viste omsorg og omtanke for alle og ein kvar, ho spreidde glede kvar ho ein var...
Eg var så heldig å bli venninne med Lene. Vi var ein fast gjeng som hang mykje saman, og kullet vårt vart raskt kjent som det sosiale kullet. Vi fann alltidt ei anledning til å ha det gøy saman.
Lene og Tove leigde ei stor leilegheit, så det vart vår naturlege møteplass.Der overnatta vi, såg filmar, festa og løyste mange verdensproblem. Lene var som regel det naturlege midtpunktet:0)
Hausten 1997 fekk vi tildelt praksisplassar for sjukehuspraksisane våre. Eg hadde havna i Lærdal og var eigentleg ikkje heilt fornøgd med det sidan eg hadde kjæreste her(Frode)...Men sidan mange av venninnene mine skulle til Lærdal, og deriblant Lene, så var jo ikkje dette så ille likevel!! Vi to og to på hytter nede i sentrum, og hadde lang veg på jobb...
Men det gjorde ingen verdens ting, for vi hadde det fantastisk moro på hyttene. Vi laga felles middagar, stakk kvarandre til blods når vi trena på innlegging av veneflon, vi studerte og las saman, og hadde mange uforgløymelege stunder i lag...
Eg og Lene hadde mange fortrulege samtalar om kjærestane våre , framtidsplanar og draumar...
Når praksisperioden var avslutta var det juleferie, og vi reiste kvar til vårt.
Eg visste at Lene skulle på kontroll like før skulen tok til att, og ho grua seg alltidt veldig til kontrolltimane, men dersom alt var i orden no, kunne ho gå ned til halvårskontrollar...
Dette var før mobiltelefonens tidsalder, så vi hadde lite kontakt i juleferien. Den dagen vi skulle innatt på skulen kom Lene mot meg i gangen, og eg skjønte straks at noko var gale. Lene hadde fyrst fått beskjed om at alt såg bra ut, men så kom kontrabeskjeden...Dei hadde sett noko på lungene...
Lene hadde fått lungekreft.
Lungekreft innebærer ondarta svulstar i lungene. Den vanligaste forma ( ca.90%) er bronkogen carcinom, det vil sei ei kreftform som oppstår i overflatecellene i bronkiene. Lungekreft en ei av dei mest dødelege kreftformene som forårsakar ca 3 millioner dødsfall årlig i verden. Av ti pasienter som får diagnosa er det kun ca en som lever lenger enn 5 år.
Lene gjekk gjennom harde cellegiftkurar, og fekk og to høgdosekurar. Ho og kjæresten heldt saman, og forlova seg i sjukdomsperioden. Det var lite kontakt når ho låg på sjukehus, det var ikkje berre å sende ei melding slik som no, dei fleste hadde ikkje mobiltelefonar....Snakka med ho i telefonen innimellom, men det var ikkje så mykje ho orka. Lene hadde og ein tøff kamp med NAV som matta henne ut. Det lønner seg ikkje å vere student når ein vert sjuk, så mykje er sikkert...Lene kjempa seg no ein gang gjennom kreften, og vart frisk. Ho tok oppatt sjukepleistudiane, og vart ferdig utdanna. Ho tok til i arbeid på barneavdelinga. Det vart etterkvart brudd mellom henne og sambuaren.
Kontakten var ikkje heilt slik den hadde vore, men vi treftest no av og til...Lene fann kjærleiken på ny, og dei flytta tilbake til heimplassen henna.


I desember trefte eg Lene på høgskulen, ho var begynt på helsesøsterstudium i Ålesund. Vi hadde ein lang og god prat denne dagen, sjølv om det var med ein trist undertone...Lene hadde ei periode vore uroa over nokre skygger på lungene, og forlangte sjølv at dette skulle testast. Legane meinte at dette ikkje var noko farleg, det var berre litt arrvev. Lene stod på sitt, og det vart testa...Desverre var uroen velbegrunna, dei fann kreftceller. Ho vaet operert på begge lungene...Cellegift var ikkje noko alternativ denne gangen pga dei harde behandlingane sist, ville ikkje kroppen tåle det...
Men ho følte seg på det tidspunktet frisk, og hadde ingen symptom. Dei heldt på å bygge seg hus, og ho tykte det var kjekt å gå på helseøsterutdanninga.
Vi utveksla telefonnummer, og sendte litt spreidte meldingar....Vekene gjekk, og eg hadde ikkje høyrt noko frå Lene på ei stund, men tenkte ikkje meire over det...
Så fekk eg høyre nytt...Lene var veldig sjuk, ho låg på sjukehuset, og det var no ikkje meir å gjere utover lindrande behandling...
Sendte ei melding, men fekk ikkje svar...Nokre dagar seinare var Lene død!!
Ei stjerne har slokna og eit hjarte av godheit har slutta å slå...
Du var høgt elska og vert sårt sakna....
KVIL I FRED, Lene...

For fleire ABCinnlegg, stikk innom Petunia